Toyota Avensis - 20 lat następcy Cariny

Niezawodna Carina

Obchodząca właśnie 20. urodziny Toyota Avensis wywodzi się w linii prostej od modelu Carina. Toyota Carina TA10/TA12 debiutowała w grudniu 1970 r. jako auto klasy średniej, pozycjonowany pomiędzy światowym bestsellerem – kompaktową Corollą, a większą Coroną.

Wbrew dość często powielanej anegdocie, nazwa "Carina" nie pochodziła od popularnego zwłaszcza w Skandynawii żeńskiego imienia Karin, lecz od łacińskiej nazwy odkrytego w 1763 r. przez Nicolasa Louisa de Lacaile gwiazdozbioru nieba południowego.

Położony blisko konstelacji Kompasu, Rufy i Żagla, jest znany także pod nazwą Kil. Gwiezdne pochodzenie nazw modeli Toyoty nie jest wyjątkiem, by wspomnieć tu choćby o popularnej Starlet (gwiazdeczka).

Kolejne odsłony Cariny zyskały znakomitą opinię pojazdu niezwykle trwałego, funkcjonalnego i, w odróżnieniu od typowo familijnej Corony, obdarzonego sportowymi akcentami. Pierwsze generacje Cariny dzieliły bowiem liczne elementy z coupé Celica.

Na rynku japońskim Carina TA10/12 była sprzedawana w wydzielonej sieci salonów Toyota Store. W Europie model oceniano wysoko, lecz komercyjny sukces udało się odnieść dopiero Carinie T17 (1988–92).

Przez wiele miesięcy był to absolutny hit sprzedaży na rynku brytyjskim i belgijskim, a także w Austrii, Danii i kilku innych krajach. Nieprzypadkowo więc wybrano miejscowość Burnaston w hrabstwie Derbyshire jako lokalizację pierwszej wytwórni Toyoty w Wielkiej Brytanii (i w Europie). Fabrykę zbudowano w ciągu kilkunastu miesięcy.

Zarząd koncernu zdecydował, że nowy model zwiększy udział Toyoty w rynkowym segmencie. Warunkiem powodzenia było uwzględnienie specyfiki europejskiego klienta, innych niż w Japonii czy USA przyzwyczajeń i preferencji nabywców.

E jak Europa

Toyota Carina E (T19) debiutowała w marcu 1992 r., lecz seryjne auta opuściły hale TMUK w Burnaston 9 miesięcy później. Litera E pochodziła od słowa "Europe", które precyzyjnie definiowało główny rynek docelowy.

Na rynku japońskim odpowiednikiem Cariny E była pochodząca z zakładu Tsutsumi Toyota Corona (sedan) oraz Corona SF (liftback). Na Tajwanie, w Tajlandii oraz na rynku filipińskim pojazd nosił nazwę Corona Exsior, zaś w Indonezji – Corona Absolute.

Na wybranych rynkach (Japonia, kraje Azji) oferowano wersję 4WD z napędem na obie osie. W Europie sprzedaż Cariny E rozpoczęła się na przełomie 1992/93.

Początkowo oferowano auta z 4-drzwiową karoserią typu sedan i jako 5-drzwiowy liftback. Nadwozie o długości 4,53 m było doskonale dopracowane pod względem aerodynamiki. Współczynnik oporu powietrza wynosił 0,3–0,31.

Podczas projektowania kluczową rolę odegrały kwestie bezpieczeństwa. W porównaniu z poprzednią generacją wzrosła też sztywność nadwozia. Przewidziano montaż poduszek powietrznych kierowcy i pasażera, które seryjnie montowano dla klientów z RFN, Szwajcarii i Szwecji, na pozostałych rynkach – od liftingu w 1996 r.

16 listopada 1992 r. w Tokio zaprezentowano odmianę Cariny T19 z nadwoziem kombi o nazwie Caldina (w Europie: Carina E Station Wagon). Wersje japońska i europejska były niemal identyczne. Zamawiający Carinę E mieli do wyboru silniki benzynowe 1.6, 1.8 i 2.0 (107–133 KM) oraz diesla 2.0 o mocy 75 KM, zaś od 1996 r. dołączył 84-konny turbodiesel 2.0.

Avensis zamiast Cariny

Instytut TÜV, choć niechętny producentom spoza Niemiec, informował, że w latach 1994–97 Carina E stała na czołowym miejscu w rankingu niezawodności. Ponad 92 proc. niemieckich nabywców Cariny E deklarowało, że kupiłoby ją ponownie, przyznając najwyższą ocenę.

Podczas projektowania nowego modelu T22 bazowano więc na ogólnych założeniach Cariny E i jej proporcjach nadwozia, odmładzając m.in. przednią część karoserii i wnętrze. W latach 1994–97 japoński zespół projektowy był wspierany przez kolegów z Toyota Motor Europe Technical Centre w Zaventem (Belgia).

Marketingowcy Toyoty uznali, że w ciągu 26 lat gwiezdna nazwa modelu opatrzyła się. Słowo "Avensis" pochodziło od francuskiego czasownika "avancer" – zmierzać do przodu, awansować.

W październiku 1997 r. podczas salonu samochodowego w Paryżu została oficjalnie zaprezentowana pierwsza generacja Toyoty Avensis. Tak jak w przypadku poprzedniczki, nowy model był dostępny z nadwoziem liftback, sedan i kombi oraz z silnikami benzynowymi 1.6–2.0.

Ze sprzedaży wycofano wolnossącego diesla, zastępując go 2-litrową jednostką z turbodoładowaniem. W Japonii wersja kombi identyczna niemal z europejską Avensis Station Wagon nosiła nazwę Caldina.

W Polsce Toyota Avensis I generacji była dostępna w tzw. kontyngencie bezcłowym. Bazowy model 1.6 Terra kosztował 60 tys. zł, oferowano także bogatsze warianty Terra Plus i Sol w wersji liftback i kombi. W standardzie był m.in. ABS i 2 poduszki powietrzne.

Jesienią 1999 r. debiutowała Toyota Avensis 2.0 D-4D ze 110-konnym turbodieslem  z bezpośrednim wtryskiem systemu Common Rail. Rok później wszystkie oferowane w Europie  benzynowe wersje Avensis miały silniki ze zmiennymi fazami rozrządu VVT-i (110–150 KM).

We wrześniu 2000 przeprowadzono lifting nadwozia. Odświeżony model wyróżniał się większymi reflektorami, przezroczystymi kloszami tylnych lamp oraz zmodernizowaną atrapą z logotypem przeniesionym z pokrywy silnika. Niewielkie zmiany wprowadzono także we wnętrzu.

Produkcję Avensis I zakończono na początku 2003 r. Na rynek wprowadzono także Avensis Verso (2001–06), 7-osobowy minivan pozycjonowany między Corollą Verso a Previą II. Rok po debiucie Avensis Verso otrzymał zaszczytny tytuł Australia’s Best People Mover 2002.

Toyota Avensis 2 – generacja przełomu

Drugą generację Avensisa (oznaczenie T25) zaprezentowano podczas salonu w Genewie w marcu 2003 r. Uwagę zwracała całkowicie nowa, muskularna linia nadwozia projektowanego przez międzynarodowy team Tadao Otsuki w centrum stylistycznym Toyota Europe Design Development ED2 koło Nicei (Francja).

Jest to drugie, po kalifornijskim Calty Design Research, studio projektowe Toyoty poza Japonią. Wsparci przez japońskich kolegów europejscy designerzy stworzyli samochód dla Europejczyków. Lecz nie tylko dla nich, bowiem w październiku 2003 r. Avensis trafił także do japońskich salonów Toyoty.

Samochód otrzymał całkowicie nową płytę podłogową oraz wielowahaczowe tylne zawieszenie. Jego zaletą było obszerne wnętrze i pojemny bagażnik. W Europie oferowano wersje Terra, Prestige, Sol, Premium i Executive. Standardowo Avensisa II generacji wyposażono w 7 poduszek powietrznych. Toyota po raz pierwszy na świecie w segmencie D wprowadziła poduszki powietrzne chroniące kolana kierowcy.

W testach zderzeniowych NCAP przyznano nowemu modelowi maksymalną notę – pięć gwiazdek. Ponadto seryjne wyposażenie obejmowało ABS, ESP i kontrolę trakcji. Avensis II mógł być opcjonalnie wyposażony także w automatyczną klimatyzację dwustrefową, skórzaną tapicerkę, system nawigacji oraz reflektory ksenonowe.

Wybór napędów poszerzono o benzynowy silnik VVT-i 2.4 o mocy 163 KM, dostępny tylko z automatyczną skrzynią oraz 2-litrowego diesla D-4D o mocy 116 KM, 150 KM. Od 2005 roku był dostępny także silnik 2.2 D-CAT (D-4D Clean Advanced Technology), zwany Clean Power, o mocy 177 KM, który napędzał także Lexusa IS 220d. W Polsce, Norwegii oraz kilku innych krajach bazowym silnikiem był benzynowy 1.6 VVT-i o mocy 110 KM.

W 2006 r. nastąpił lifting nadwozia, który objął m.in. nowy kształt grilla i reflektorów. Kierunkowskazy umieszczono w lusterkach bocznych. Zmianą we wnętrzu był radioodtwarzacz z możliwością odtwarzania plików MP3 i WMA. Produkcję drugiej generacji w zakładzie TMUK Burnaston zakończono pod koniec 2008 r., zaś w styczniu 2009 r. wprowadzono trzecią odsłonę Avensisa.

Toyota Avensis 3 – do trzech razy sztuka

Trzecia generacja Toyoty Avensis (T27) była pierwszą, w której zrezygnowano z nadwozia liftback. W porównianiu z poprzednikiem, auto zyskało dynamiczną linię nadwozia z charakterystycznym wzorem grilla i reflektorami w kształcie ukośnie osadzonych rombów.

Długość sedana wzrosła do 4,69 m, a kombi o nazwie Tourer – do 4,78 m. Testujący dziennikarze i nabywcy nowego modelu wysoko ocenili komfort, dobre właściwości jezdne oraz przestronne wnętrze i duży bagażnik.

W testach zderzeniowych NCAP Avensis uzyskał maksymalny wynik. Auto wyposażono w system stabilizacji VSC+, a opcjonalnie w oświetlenie bi-ksenonowe, układ wczesnego reagowania w razie ryzyka zderzenia (Pre-Colision System, PCS) oraz asystenta kontroli pasa ruchu (LKA). Podczas wypadku kierowcę i pasażerów chroniło 7 poduszek powietrznych, w tym osłona kolan kierowcy.

Avensis trzeciej generacji trafił na rynek z 6 silnikami – jednostkami benzynowymi 1.6 Valvematic (132 KM), 1.8 Valvematic (147 KM) i 2.0 Valvematic (152 KM), a także turbodieslami 2.0 D-4D (126 KM), 2.2 D-4D (150 KM) oraz 2.2 D-CAT (177 KM). Nowością była bezstopniowa przekładnia Multidrive S łączona z systemem „start & stop”.

Avensis 3. generacji (T27), tak jak dwa poprzednie modele, pochodzi z brytyjskiego Burnaston. Pojazd przeszedł dwa liftingi nadwozia: w 2011 r. i w  czerwcu 2015 r.

Od 2 lat Toyota oferuje opcjonalny system Safety Sense, wykorzystujący kamerę monitorującą otoczenie przed samochodem w połączeniu z czujnikiem laserowym mierzącym odległości i prędkości obiektów na drodze. System Toyota Safety Sense poinformuje o zagrożeniach sygnałem na ekranie komputera pokładowego lub w przypadku braku reakcji kierowcy podejmuje działania mające na celu uniknięcie wypadku lub redukcję jego skutków.

Toyota Avensis w dwudziestym roku obecności nadal cieszy się ogromnym powodzeniem i jest powszechnie uznana za jeden z najlepszych pojazdów segmentu D. Przez dwie dekady auto odegrało istotną rolę na rynkach Starego Kontynentu, także w Polsce.