Chrysler Crossfire Roadster - Dwa oblicza

auto motor i sport 10/2004

Wystarczy, że wsiądziesz do takiego auta i już czujesz, jakbyś znajdował się na wystawie sklepowej. Wszędzie, absolutnie wszędzie gdzie się zjawiasz, spotykasz się z ciekawskimi spojrzeniami przechodniów. Żółty kolor, długa maska z charakterystycznym garbem i lekko przysadzista sylwetka sprawiają, że auto wyróżnia się w elitarnym gronie jemu podobnych. Ostre spojrzenie, podwójna końcówka wydechu pośrodku i tylny zderzak, ukształtowany w swej dolnej części niczym dyfuzor w samochodach Formuły 1 - tchną w Crossfire'a dynamikę. Wyglądu dopełniają wielkie koła - 18-calowe z przodu i 19-calowe z tyłu. Linii nadwozia nie jest w stanie zmącić czarny, składany dach, aczkolwiek bez niego Chrysler prezentuje się lepiej.

Wnętrze na pierwszy rzut oka ładne, gustowne, dystyngowane. Delikatna skóra na fotelach i kierownicy, klasyczna w formie, skromnie ukształtowana, dwukolorowa deska rozdzielcza i stylowe akcenty w drzwiach - mogą się podobać. Wystarczy jedno spojrzenie na konsolę środkową i... zachwyt znika. Taniusieńki plastik, pomalowany srebrnym lakierem, nawet w Matizie wyglądałby brzydko. Nie ma co załamywać rąk - podekscytowana przejażdżką pasażerka nawet tego nie dostrzeże. Zwróci za to uwagę na sporą ilość miejsca, choć tylko dla dwójki, i osłony przeciwsłoneczne z lusterkiem w ramie przedniej szyby. Kierownica regulowana jest tylko w jednej płaszczyźnie (przód- -tył), a fotele, chociaż wygodne, nie zapewniają odpowiedniego trzymania bocznego w szybko pokonywanych zakrętach. Bagażnik, przy rozłożonym dachu, malutki, po złożeniu - mikry; koło zapasowe - zastąpione preparatem naprawczym.

Dach w dół - cała operacja trwa mniej więcej 22 sekundy, wymaga odryglowania górnych zaczepów (jeden ruch ręką) i przytrzymania przycisku na konsoli środkowej - i w drogę. Na początku wolno, dostojnie, spokojnie. W aucie jest zaskakująco cicho, nic nie trzeszczy i nie piszczy, nawet podczas przejazdu po nierówno położonej kostce, co świadczy o bardzo wysokiej sztywności skrętnej karoserii. 6- cylindrowy silnik o pojemności3,2 l i mocy 218 koni mechanicznych pracuje jedwabiście, a pięciostopniowy automat, z możliwością ręcznego "aplikowania" przełożeń, zmienia biegi delikatnie i bez szarpnięć. Zawieszenie o sztywnej charakterystyce zapewnia całkiem przyzwoity komfort podróżowania, choć bardzo nie lubi krótkich nierówności. Z otwartym dachem najlepiej nie przekraczać 100 km/h, powyżej - szum wiatru staje się bardzo donośny. Nadmorskie bulwary, wąskie uliczki w centrum miasta - to główne rewiry Crossfire'a.

DANE TECHNICZNE

Gdy jednak nieco podrażnić bestię i zmusić ją do wysiłku, pokazuje swoje drugie oblicze. Wystarczy zmiana trybu pracy skrzyni biegów ze spokojniejszego W (winter) na S (sport), mocne wciśnięcie pedału gazu i auto katapultuje do przodu jak dzikie. Pierwszą setkę osiąga po 6,8 s. Towarzyszący temu dźwięk jest muzyką dla uszu każdego fana motoryzacji. Soczyste, lekko piskliwe forte prowokuje do ciągłego wkręcania silnika w górne rejestry obrotów. Precyzyjny, nie po amerykańsku, układ kierowniczy i świetne właściwości jezdne, też nie amerykańskie - w końcu auto jest oparte na podzespołach poprzedniego modelu Mercedesa SLK - dopełniają obrazu roadstera z krwi i kości. Skazą na tym wizerunku jest... ESP, wyłączane przyciskiem na konsoli środkowej. Nawet gdy je dezaktywujesz, ciągle czuwa, nie pozwalając na nadmierne uślizgi tylnej, napędzanej osi. Fakt, że interweniuje stosunkowo późno, ale zdarza się, że czyni to akurat w czasie, gdy wykonujesz kontrę kierownicą. Trzeba bardzo uważać.

Auto bez wad? Skądże! Pali dużo, w czasie intensywnej eksploatacji - około 20 litrów na każde 100 km; dach z tkaniny nie jest wysłany żadną podsufitką (elementy konstrukcyjne widać jak na dłoni) - powyżej 140 km/h ciężko wytrzymać nawet krótką przejażdżkę. A kosztuje tyle, co dwa nieźle wyposażone samochody klasy średniej.

Dobrze, że istnieją takie auta, jak Chrysler Crossfire Roadster. Co z tego, że prawie w ogóle nie nadaje się do codziennej eksploatacji, że z otwartym dachem, w naszej strefie klimatycznej, można nim pojeździć tylko kilka miesięcy w roku. Bez aut pokroju Crossfire'a uliczny krajobraz byłby znacznie uboższy, kobiety nie miałyby do czego wzdychać, a mężczyźni zarobione pieniądze wydawaliby na nudne limuzyny i... piwo.

Tekst: Maciej Struk
Zdjęcia: Tomasz Jaźwiński