Funkcjonalność podciągnięta do granic możliwości, ogromny bagażnik, przestronne wnętrze i skomplikowana metryka. Kombivany, bo o nich mowa, z jednej strony chcą być jak najbardziej osobowe, mogąc przewozić nawet siedmiu pasażerów, a z drugiej - wywodzą się wprost z niewielkich dostawczaków, czego ukryć się nie da.
Najnowszy przedstawiciel tej szkoły, czyli Fiat Doblo, ma nowoczesne tylne zawieszenie, pomagające tuszować jego prawdziwe pochodzenie. Niezależny układ Bi-Link (dwa wahacze poprzeczne zamiast belki skrętnej) o modułowej konstrukcji elementów (sprężyny śrubowe, amortyzatory, łączniki elastyczne, drążek stabilizatora itd.), w zależności od odmiany samochodu, zapewnia albo wysoką ładowność (do 1000 kg w wersji dostawczej), albo na swe barki bierze mniej, ale za to według zapewnień włoskich inżynierów odznacza się lepszym prowadzeniem oraz wyższym komfortem. I trudno im nie wierzyć, gdyż testowanemu Fiatowi na drodze jest bliżej do samochodów osobowych niż to miało miejsce w przypadku poprzednika. Owszem, we włoskim aucie jedynie na równej nawierzchni nie odczuwa się "ducha" dostawczaka, jednak tam, gdzie pojawiają się spore niedoskonałości asfaltu, Doblo potrafi być nieprzychylne pasażerom. Czasem też, jeśli nierówności następują po sobie, koła Fiata na chwilę odrywają się od nawierzchni. Do opisania tego, jak "włoch" radzi sobie z wybojami na drodze, najlepiej pasują słowa - dość komfortowo. Oczywiście, jak na auto wywodzące się z segmentu pojazdów dostawczych.
Duży rozstaw kół i osi wpływa na porządną stabilność Fiata w czasie jazdy. Mimo 1845-milimetrowej wysokości, Doblo w zakrętach trzyma się blisko pionu, szybkie manewry zbywa delikatnym kołysaniem, a przy ostrym hamowaniu nie pochyla się do przodu niczym wasal przed swoim panem. Po samochodzie "dostawczakopodobnym" nikt nie oczekuje ostrych reakcji czy też frajdy z jazdy, ale Doblo potrafi przemieszczać się względnie szybko i względnie dynamicznie. Wszak w wersjach dostawczych czasem wykorzystywany jest do przewożenia wszystkiego tego, co kryje się pod pojęciem "szybka paczka". W temacie właściwości jezdnych Fiat nie uznaje żadnych kompromisów, montując seryjnie w każdej odmianie osobowej układy ESP wraz z ASR-em, EBD, a nawet Hill Holderem, wspomagającym ruszanie pod wzniesienia. Testowane auto poruszało się na oponach zimowych, stąd zapewne długa, 46,3-metrowa droga hamowania. Pozytywnie zaskakuje bezpośredni układ kierowniczy, mający sporo precyzji i niezłe wspomaganie. Co ciekawe, Włosi zdecydowali się na zastosowanie nie energooszczędnego urządzenia elektrycznego, lecz klasycznego wspomagania hydraulicznego. Niestety, podczas jazdy działa ono ze zbyt dużą siłą. Byłoby świetnie, gdyby tak zredukować ją o połowę!
Do napędu testowego Doblo służy 1,6-litrowy, 16-zaworowy turbodiesel Multijet, produkujący 105 KM mocy i maksymalny moment obrotowy o wartości 290 Nm przy 1500 obr/min. Właśnie tego ostatniego wyraźnie brakuje, gdy obroty spadną poniżej 1500 obr/min. Wtedy auto ma odczuwalną turbodziurę, przez co w momencie mocnego wciśnięcia pedału gazu kierowca musi trochę poczekać, nim silnik nabierze pary. Poza tym, to co siedzi między przednimi kołami ma dobrą reakcję na wciśnięcie pedału gazu, dobrą elastyczność oraz niezłą kulturę pracy. Silnik Doblo jest przeciętnie dynamiczny i na każde 100 km średnio wcale nie "pali" jedynie 5,2 litra oleju napędowego, jak podaje producent. W czasie naszego testu, przy jeździe w trasie i w gęstym ruchu miejskim, średnio "wciągał" około 7,5-8 l paliwa. To dużo czy mało? Biorąc pod uwagę pojemność i moc silnika to sporo, ale gdy spojrzeć na masę własną auta (1410 kg) oraz jego wyrośnięte, kwadratowe nadwozie - można mu wybaczyć takie zapotrzebowanie na życiodajny płyn. Doblo zostało wyposażone w system start/stop (nie montowany jedynie w najtańszej odmianie Active) - który od czasu do czasu potrzebuje chwili zastanowienia, by na postoju pod światłami ponownie uruchomić silnik - oraz we wskaźnik podpowiadający moment zmiany na wyższy lub redukcji biegu. To tak dla ekologii.
