Target time wynosi 8 minut, 16 sekund i 9 dziesiątych. Taki jest rekord przejazdu samochodu z przednim napędem, czyli Renault Megane R26.R, po Nordschleife - słynnej w całym motoryzacyjnym i wyścigowym świecie, liczącej niespełna 21 km północnej pętli toru Nürburgring w Niemczech. Daje to średnią prędkość 149 km/h. Taki wynik to żadna rewelacja na nowoczesnych, płaskich jak stół torach wyścigowych o długości około 5 km, na których jest co najwyżej 15 zakrętów. Nordschleife ma ich 73, przy czym sporo niewidocznych, ukrytych za zdradliwymi szczytami. Różnica wzniesień między najniższym a najwyższym miejscem na torze wynosi aż 300 m! Trasa wije się, ciągle wznosi i opada między drzewami, które stoją tuż przy drodze, zaraz za metalową barierą. Już lata temu Sir Jackie Stewart, trzykrotny mistrz świata Formuły 1, ochrzcił Nordschleife mianem zielonego piekła.
Horst von Saurma - redaktor naczelny magazynu "sport auto", zaprzyjaźnionego z naszym - od lat ujarzmia diabelską drogę niemal na co dzień. Zasadniczą częścią tzw. supertestów, przygotowywanych przez "sport auto", jest przejazd północnej pętli Nürburgringu "na maksa". Do Saurmy należy wiele rekordowych czasów okrążenia toru za kierownicą rozmaitych samochodów - od Pagani Zondy i Koenigsegga po Audi TT i BMW Z4. Jedynym, który może się równać z Saurmą na Nordschleife za kierownicą samochodów produkowanych seryjnie jest etatowy kierowca testowy Porsche - Walther Röhrl, dwukrotny rajdowy mistrz świata. Röhrl, 62-letni emerytowany rajdowiec ten tor - przypominający konfiguracją oesy Rajdu Monte Carlo, wygranego przez Röhrla aż czterokrotnie - zna jak własną kieszeń i czuje się na nim jak ryba w wodzie. Najlepiej za kierownicą Porsche Carrery GT, w którym jedno okrążenie toru pokonuje w czasie 7.28,7.
Tego dnia na torze jest tłoczno - z całej Europy zjechali chętni do podnoszenia swoich kwalifikacji za kierownicą, w ramach "szkoły" organizowanej przez "sport auto". Jak się bawić to z orkiestrą, jak się uczyć to na najbardziej wymagającym torze świata i pod okiem najlepszych. Wykładowcą jest sam Horst von Saurma, asystuje mu... Walther Röhrl. Na torze widać różne modele Porsche, sportowe wersje Audi i BMW spod znaku "S" czy "RS" oraz "M", są też Corvetty i Mercedesy, ale tylko te ze znaczkiem AMG.
Dwa identyczne Fordy Focusy RS, w kolorze dobrze dobranym do nazwy toru - wściekłym zielonym - zdają się nie pasować do tego towarzystwa i ewidentnie zaniżają średnią. Za chwilę jednak to one będą rządzić na torze. Samotnie. Jedyną różnicą między nimi jest "obuwie" - jedno auto stoi na seryjnym ogumieniu (opony Continental o rozmiarze 235/35 R19), drugie ma założone opony Toyo Proxes R888 (o tym samym rozmiarze) - tzw. cięte slicki, oferowane w Niemczech przez Forda do RS-a jako wyposażenie opcjonalne. Na suchym asfalcie są skuteczne jak kolce na lodzie, ale na mokrej nawierzchni zachowują się jak opony letnie na śniegu.
Po "lekcjach obowiązkowych" Horst von Saurma przechodzi do zajęć praktycznych i zasiada za kierownicą RS-a. "Co robić, taka praca!" - żartuje i zaprasza mnie na prawy fotel. Zakładam kask i w drogę. Bez żadnych ceregieli, przymiarek, próbowania.
"Pojedziemy tak na 80%" - słyszę, chociaż basowy bulgot rzędowej piątki RS-a i kaski skutecznie utrudniają komunikację. Zapieram się nogami o podłogę, jak swego czasu na miejscu pilota w rajdówce, wbijam z całych sił plecy w świetnie skrojony fotel Recaro i staram się dotykać kaskiem zagłówka, ale przeciążenia robią swoje. Bez szelkowych, pięciopunktowych pasów trudno usiedzieć na miejscu - przy przeciążeniach bocznych na zakrętach, przekraczających 1g. Przy wyjściu na tzw. flugplatz, czyli lotnisko, prędkość dochodzi do 160 km/h, przeciążenie boczne przewyższa 1g, a głowa kiwa mi się na boki jak dziecięca zabawka na sprężynce. Już chciałbym wysiąść, a za nami dopiero 2 km drogi przez zielone piekło.
Komentarze