auto motor i sport 8/2004
Mamy demokrację i wolny rynek. Nigdzie nie jest napisane, że Fiat ma produkować wyłącznie samochody tanie i małe (chociaż takie wychodzą mu najlepiej), a Mercedes - tylko drogie i prestiżowe. Nie rozumiem jednak, po co niektórzy producenci na siłę pchają się do wyższej klasy średniej. Od lat wszystkie miejsca na podium są w niej przecież zarezerwowane dla tych samych zawodników. Kolejka ewentualnych rezerwowych jest długa. Jedyne wolne miejsca są na liście sparingpartnerów. Zaistnieć na niej wolno każdemu, ale trzeba liczyć się z tym, że można solidnie oberwać. Zawsze można się wycofać, ale kto tyłem wychodzi sam sobie szkodzi. Podwójnie.
Kia postanowiła spróbować. Do 2003 r. jej najwyższy model sięgał tylko średniej półki. Model wyższej klasy średniej - Opirus - zaprezentowano na salonie genewskim w marcu 2003 roku. Konstrukcyjnie samochód jest spokrewniony z limuzyną Hyundaia, ta z kolei - z Mitsubishi. Nic zatem dziwnego, że zespół napędowy Opirusa - widlasty, 3,5-litrowy silnik o 6 cylindrach, współpracujący z 5-stopniową przekładnią automatyczną - można też spotkać w samochodach spod znaku trzech diamentów. Nawet wielkości poszczególnych przełożeń w skrzyni biegów są identyczne.
Podczas gdy jedni próbują zaistnieć w tej klasie dzięki wdziękowi (Peugeot 607), a inni dzięki tradycji (Skoda Superb), Kia postawiła na rozmiar i wyposażenie. Mimo że rozstaw osi Opirusa (2800 mm) nie jest w tej klasie największy, pod względem długości całkowitej koreańska limuzyna zdecydowanie góruje nad kolegami z klasy, żeby nie powiedzieć - nad konkurentami. Wręcz można by ją posądzać o to, że celuje aż w BMW serii 7 czy Mercedesa klasy S, od których jest krótsza o - odpowiednio - 5 cm i 7 cm.
Zewnętrzne wymiary Opirusa znajdują odzwierciedlenie we wnętrzu. Szczególnie wygodnie siedzi się z tyłu, gdzie jest sporo miejsca nie tylko na nogi, ale również nad głową. Nawet pasażerowie obdarzeni wysokim wzrostem nie powinni narzekać. Wystarczy przesiąść się do przodu, aby przekonać się, że duży odstęp między oparciami przednich foteli a tylną kanapą w równej mierze jest zasługą długości auta, jak i niezbyt dużej regulacji wzdłużnej przednich foteli. Daje się to we znaki przede wszystkim kierowcy. Gdyby fotel można było odsunąć dalej od kierownicy i podróżować z niemal wyprostowanymi nogami i mniej zgiętymi w łokciach rękami, za "kółkiem" Opirusa siedziałoby się znacznie wygodniej.
Ogólnie jednak na brak wygody i udogodnień narzekać nie można. Prawie wszystko reguluje się elektrycznie - począwszy od fotela, przez szyby i lusterka, aż po kolumnę kierownicy. Z elektryki "użytkowej" wyposażenie seryjne testowanej wersji Premium obejmuje jeszcze m.in. automatyczną, dwustrefową klimatyzację, podgrzewane fotele z przodu i z tyłu, tempomat oraz centralny zamek. Nie mniej niż komfort, elektronika w Opirusie wspomaga także bezpieczeństwo. Poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera, airbagi boczne z przodu i z tyłu, kurtyny oraz ABS, BAS, EBD, TCS i ESP należą do wyposażenia standardowego.
