Kosiarka Honda Mean Mower: Lotem koszącym

Richard raz patrzy na to czerwone coś, raz na mnie. Gryzie wargi, marszczy brwi, wreszcie rzuca: „Dobra, zmieścisz się. Niedawno mieliśmy tu taką jedną kobitkę, większą niż ty, i jakoś się wpakowała na to cudo”. Jak to „na”? „Normalnie, siedziała okrakiem na krawędzi oparcia”.

No to powodzenia. Najszybsza na świecie kosiarka do trawy czeka na pogromcę, a ja ze swoim 1,89 metra wzrostu nie mogę zmieścić tyłka w fotelu. To by był obciach! Na szczęście jakoś wciskam się w sportowy kubełek, nogi opieram prawie pionowo na pedałach sprzęgła i gazu, lekko wykręcam tułów, żeby mieć choć trochę swobody ruchów. Mocno ściskam spłaszczoną z góry i z dołu kierownicę. Kolana sterczą wysoko w górę, ograniczając ruchy i widoczność. Jeździliście kiedyś gokartem wbici w skafander kosmonauty? Coś mi mówi, że ta moja pozycja za kółkiem nie przeszłaby nawet, gdybym chciał prowadzić traktor, a tu czeka naszprycowana sterydami 109-konna kosiarka. Na jeden kilogram jej masy przypada dwa razy tyle mechanicznych koni, co w wyczynowych autach sportowych. Jest jak gokart, który rozpędza się do setki poniżej czterech sekund. BMW M5 może się schować. Takie coś pojawia się w realu, gdy chłopaki z Hondy umówią się na drinka z kierowcami brytyjskiej serii wyścigów aut turystycznych. Albo na kilka drinków…

Taki wehikuł miała na myśli matka, gdy ostrzegała: „Synu, ty się kiedyś zabijesz!”.

Jezu, Richard znowu jakoś dziwnie patrzy: „A tak w ogóle, to ta kosiarka ma pneumatyczne zawieszenie”. Gdzie? „W oponach”. Ha, ha – taki żarcik byłego brytyjskiego mechanika z F1. Jechać, nie jechać? – biję się z myślami. Na Hockenheimie jest ponad 20 stopni, kombinezon klei mi się do skóry, siedzę wygodnie, jak w kuble na śmieci, a nogi ustawione mam tak dziwacznie, że nie jestem w stanie głębiej wcisnąć sprzęgła. Żeby przenieść stopę z gazu na hamulec, musiałbym być chyba akrobatą. Richard uspokaja na swój sposób: „Jedź ostrożnie, bo sprzęgło chodzi cholernie ciężko, a w zakrętach to draństwo lubi jechać na wprost”. Teraz wiem, to przed takim wynalazkiem ostrzegała mnie mama, mówiąc: „Synu, ty się kiedyś zabijesz!” Mean Mower produkcji Hondy ma na szczęście trzy hamulce tarczowe. Dwa z przodu i jeden na tylnej osi. To mnie trochę uspokaja, bo teoretycznie ta kosiara wyciąga 210 km/h. Rysiek dobrze radzi: „Wypróbuj najpierw hamulce, bo działają trochę inaczej”. Kurde, jak inaczej??!

Czerwone przyciski służą do zmiany przełożeń motocyklowej skrzyni biegów.	Państwo pozwolą: Mister Mean i jego motocyklowy silnik z Hondy Firestorm. Moc nie oszałamia (109 KM), więc setkę robi w około 4 sekundy.	W sumie trzy skuteczne hamulce tarczowe dają jakie takie poczucie bezpieczeństwa.
Czerwone przyciski służą do zmiany przełożeń motocyklowej skrzyni biegów	Państwo pozwolą: Mister Mean i jego motocyklowy silnik z Hondy Firestorm. Moc nie oszałamia (109 KM), więc setkę robi w około 4 sekundy	W sumie trzy skuteczne hamulce tarczowe dają jakie takie poczucie bezpieczeństwa

Daje radę do 210 km/h
Monstrum Hondy do złudzenia przypomina niewinny traktorek-kosiarkę HF 2620. Jednak chromowo-molibdenowo-stalowa rama i silnik z Firestorma to jego znaki szczególne. W worku na skoszoną trawę są zbiornik paliwa, chłodnica oleju i druga chłodnica wody. Ale wyścigowa wersja bez problemu zrobi to, do czego stworzona jest każda kosiarka – przy prędkości 26 km/h zetnie trawę nawet dwa razy szybciej niż jej cywilna krewniaczka. Umiejętność koszenia to wymóg, jeśli to dziwadło ma być dopuszczone do bicia rekordu świata. Cięcie trawnika umożliwiają napędzane elektrycznie stalowe ostrza o grubości 3 mm.

Ten postrach ogrodowych krasnali ma dwucylindrowy silnik o pojemności jednego litra. Dzięki niemu rozpędził się do 187,6 km/h, próba odbyła się na hiszpańskim torze Idiada. To rekord świata wśród ogrodowych kosiarek. Dobra, wśród takich, których nikt nie potrzebuje, ale wielu uważa za jajcarskie. W każdym razie, Richard na pewno.

Łup! Pierwszy bieg sekwencyjnej skrzyni wskakuje z finezją kołka wstrzeliwanego w ścianę. Szarpnięcie sprzęgła i oto Honda i ja dajemy szusa do przodu, a potem niemiłosiernie hucząc, pełnym ogniem kosimy po prostej startowej. Alleluja! Gdy przy 9000 obrotów zmieniam bieg, głowa odskakuje mi w tył, jakbym przyrżnął w ogrodową altanę. Łoskot silnika rozsadza uszy, i nic tu nie pomaga tłumik na końcówce wydechu.

Zapatrzona w Porsche Turbo
Do Północnej Pętli podchodzę ostrożnie, trzymam bezpieczny dystans od krawężników, a potem gaz do dechy. Workowy odwłok napędzanej na tył kosiarki przez moment się chybocze, i już wjeżdżam w długi szybki łuk. Tu już definitywnie osiągam prędkość światła. Nie ma prędkościomierza, więc nie wiem jak szybko jadę, ale na pewno nie chciałbym szybciej. Redukcja, nawrót. Dobra, kiedy ten hamulec wreszcie zadziała?! Robi się ciasno, bardzo ciasno. Hamuj, ty cholerny japoński potworze! Nabieram głębokiego szacunku dla gościa, który w porę wyluzował z biciem rekordu, chociaż brakowało mu tylko 22 km/h do deklarowanej maksymalnej prędkości.

Mój sukces polega na tym, że uratowałem Mister Meana i siebie przed wycieczką na zieloną trawę. To bardzo nas ze sobą związało. Teraz, na krętej, technicznej części toru po raz pierwszy czuję coś na kształt zaufania do tego monstrum. Kolejny zakręt przejeżdżam już pewniej, tuż przy krawężniku, w następny wchodzę prawie bokiem (z naciskiem na „prawie”), wreszcie szczęśliwy przejeżdżam linię mety. Szczęśliwy także dlatego, że znowu jestem w boksie. Na deser zostawiam sobie jeszcze rundkę po trawie wokół toru, bo chcę sprawdzić, jak toto kosi murawę. Ale pozbawiony wszelkiego resorowania stwór próbuje mnie wyrzucić z fotela na każdej, nawet najmniejszej nierówności. Dobra, dobra kochana, zaraz wracamy na tor…

zobacz galerię