Opel Meriva 1.4 Turbo – Cel – wygoda

Sprawa wygląda tak - dzięki Merivie Opel jest aktualnie jedynym obok Rolls-Royce'a producentem oferującym samochód z tylnymi drzwiami otwieranymi do tyłu niezależnie od przednich. To brzmi dumnie, chociaż mało prawdopodobne, aby wpłynęło na sprzedaż. Meriva pierwszej generacji znalazła ponad milion nabywców - jeśli nowa ma powtórzyć ten wynik, będzie musiała go sama wywalczyć.

W porównaniu z modelem pierwszej generacji, Meriva wyraźnie urosła - o 24 cm na długość i 12 na szerokość, chociaż rozstaw osi zwiększył się tylko o 1,5 cm. W efekcie, z nadwoziem o długości prawie 4,3 m, mały van Opla nie jest już taki mały. Kabina jest przestronna, a pierwsze wrażenie po zajęciu miejsca w naszpikowanej wyposażeniem dodatkowym testowanej wersji Enjoy to poczucie świetnej jakości. Wygląd wnętrza nawiązuje do Insignii i Astry, fotele i kierownica mają szerokie zakresy regulacji, widoczność do przodu i na boki - dobra, choć jak w każdym vanie nieco ograniczają ją daleko wysunięte przednie słupki. Deska rozdzielcza jest klasyczna, a jedyna nowość pod względem obsługi to elektryczny hamulec postojowy.

Otwierane do tyłu drzwi nie są tylko oryginalnym dodatkiem - rzeczywiście ułatwiają dostęp do wnętrza. Podobnie jak przednie, również i one mają kąt otwarcia wynoszący 84 stopnie, dzięki czemu jeśli tylko da się je na całą szerokość otworzyć, miejsce na kanapie zajmuje się o wiele łatwiej i wygodniej niż w autach z drzwiami otwieranymi klasycznie. O cały świat łatwiej montuje się też foteliki dziecięce, gdy można stanąć twarzą w kierunku oparcia.

Aby uniknąć otwarcia tylnych drzwi podczas jazdy - kiedy pęd powietrza mógłby je wyrwać - wyposażono je w automatyczne blokady zamków aktywujące się powyżej 4 km/h. Od wewnątrz, tylne drzwi można otworzyć dopiero wtedy, kiedy Meriva stoi nieruchomo. Samoczynne odblokowanie drzwi następuje też w wypadku kolizji.

Ponieważ główną cnotą vana winna być funkcjonalność, Opel zadbał, aby Meriva miała jej pod dostatkiem - od dywaników po sufit. Poprzedni model posiadał świetny system składania oparć tylnych siedzeń zwany przez Opla FlexSpace. W wypadku nowego, każdy egzemplarz ma ów system w standardzie - tylne siedzenia są przesuwane niezależnie od siebie, ich oparcia składa się bardzo łatwo, a po położeniu powstaje idealnie płaska przestrzeń bagażowa. Podłoga w samej części bagażowej jest podwójna, co ma np. tę zaletę, że znajduje się na tej samej wysokości co próg i wyjmując ciężki bagaż nie trzeba go przez próg przenosić - wystarczy wysunąć. W kabinie Opel dorzuca system FlexRail, który może przykładem "całkowicie nowej koncepcji funkcjonalności" nie jest, jest za to praktycznym zestawem schowków oraz przesuwanego na specjalnych szynach podłokietnika. Na deser - zdrowy zestaw schowków w drzwiach, desce rozdzielczej, pod fotelami oraz kieszenie w oparciach przednich siedzeń. Nowością jest uchwyt rowerowy zintegrowany w tylnym zderzaku, jego obecność wyklucza jednak obecność koła zapasowego oraz czujników parkowania.

Wersję testową napędzał doładowany silnik o pojemności 1,4 l i mocy 140 KM, oznaczony na pokrywie bagażnika po prostu jako "turbo". Religia downsizingu stanowi, że ma on oferować dwa w jednym, czyli oszczędność małej jednostki przy łagodnej jeździe i osiągi dużej - przy dynamicznej. Podczas spokojnej jazdy w zupełności wystarczają niskie obroty i rzeczywiście zużycie paliwa jest niskie - bez wysiłku można zejść poniżej 6 l/100 km. Jednak silnik Opla najbardziej lubi pracę w środkowym zakresie obrotów, kiedy reaguje na gaz szybko, wytwarza spory moment obrotowy (maksymalne 200 Nm już od 1850 Nm) i pracuje cicho. Natomiast podczas wciskania gazu do okolic podłogi, Meriva okazuje się dynamiczna, z przyspieszeniem do setki w czasie 10,4 s, chociaż osiągi mają swoją cenę w postaci drastycznego wzrostu zużycia paliwa. Silnik współpracuje z sześciobiegową przekładnią, dobrze zestopniowaną, do dyspozycji kierowcy jest też system podpowiedzi zmiany biegu.

Na drodze Meriva wykazuje się bardzo dobrą przyczepnością, i to nie tylko jak na vana. Samo wrażenie prowadzenia - przy całej przestronności wnętrza i poziomie dopracowania przypominającym samochód klasy kompakt - jest jednak jak jazda małym autem z wyżej umieszczonymi fotelami. Nie jest to oczywiście typ samochodu, jaki chciałoby się przeganiać po zakrętach, a raczej taki, który służy do spokojnej lub umiarkowanie dynamicznej jazdy. Kontrola przechyłów nadwozia jest bardzo dobra, chociaż ze względu na wysoką pozycję kierowcy są one odczuwalne. Bardzo dobra jest też stabilność - zarówno przy zmianach kierunku jazdy, jak i podczas gwałtownego hamowania. Wreszcie, Opel spokojnie reaguje na zmiany obciążenia spowodowane na przykład odjęciem gazu w zakręcie, zacieśniając skręt lekko, spokojnie i bez nerwowego łapania równowagi. Komfort resorowania jest dobry, chociaż na krótkich nierównościach nadwoziem potrafi nerwowo zatrząść - to kolejne podobieństwo do maluchów.

Przy ogólnie bardzo dobrym poziomie dopracowania, na niekorzyść Merivy działa natomiast zdecydowanie za duża jak na auto tej wielkości średnica zawracania - aż 11,3 m - która sprawia, że manewrowanie potrafi być niepotrzebnie uciążliwe. Inna rzecz to wyciszenie kabiny, niezłe do około 100-120 km/h, powyżej których szumy opływającego nadwozie powietrza robią się zbyt głośne. I ostatnia sprawa to problemy z trakcją na mokrej nawierzchni, kiedy - podczas przyspieszania - przednim kołom zdarza się chwilowo tracić przyczepność w sytuacjach, w których nie powinno to mieć miejsca.

Meriva może się natomiast pochwalić bardzo skutecznymi hamulcami. Zmierzona droga hamowania ze 100 km/h na zimnych hamulcach wyniosła poniżej 38 m, co jest wynikiem znakomitym. Co prawda po nagrzaniu tarcz i klocków droga hamowania wzrosła aż o blisko 2 metry, to jednak nie wychyliła się poza odległość 40 m. Podczas zwykłej jazdy pedałem hamulca trzeba jednak operować łagodnie, bo jest on zestrojony tak, że już lekki nacisk powoduje silne hamowanie - same hamulce są jednak tak dobrej jakości, że jest to szczegół.

Wśród vanów nie da się już odkryć Ameryki i Meriva, pomimo oryginalnych drzwi, jej nie odkrywa. Jest za to większą, bardziej dojrzałą wersją poprzednika, dopracowaną, funkcjonalną i z dynamicznym silnikiem. Szkoda tylko, że ta dojrzałość ma cenę, za sprawą której van Opla ląduje w przedziale, gdzie wybór jest ogromny i zahacza aż o kombi klasy średniej. Mamy wrażenie, że aby Merivę kupić trudno znaleźć inny powód niż taki, że trzeba jej po prostu bardzo chcieć.

Tekst Roman Popkiewicz
zdjęcia Jacek Hanusz
amis 8/2010

Dane techniczne

PODSUMOWANIE