Seat Toledo – Rasa mieszana

auto motor i sport 3/2005

Jakby tego było mało, nowym Toledo - spokrewnionym z Golfem, a szczególnie z Alteą - Seat chce grać w wyższej lidze niż one. Celuje w klientów Forda Mondeo, Toyoty Avensis czy VW Passata. Nie tyle zresztą rozmiarami Toledo, co jego ceną. Oby nadmiar marketingowych wizji mu nie zaszkodził. Historia zna już takie przypadki.

Znacznie krótsze z zewnątrz niż potencjalni rywale (o 20-30 cm), wewnątrz Toledo oferuje nie tylko sporo miejsca dla pasażerów, ale także na bagaż. Szerokością i pojemnością bagażnika (500 l) auto dorównuje już konkurentom. Mimo krótszego niż u nich rozstawu osi (o 10-20 cm), miejsca na nogi dla pasażerów tylnej kanapy jest więcej niż wystarczająco. Wszystko dlatego, że nowe Toledo jest wyższe (o 10-15 cm) od sedanów typu Avensis czy Mondeo, na przednich fotelach siedzi się w nim bardziej wyprostowanym, czyli jak w... vanie. O, przepraszam, sedanie "nowego typu".

W obszernym wnętrzu panuje wzorowa wręcz funkcjonalność. Mimo że za kierownicą siedzi się stosunkowo wysoko, widoczność z miejsca kierowcy jest nie najlepsza. Mocno opadające i wysunięte do przodu - szyba i pokrywa silnika, praktycznie rzecz biorąc, uniemożliwiają kontakt wzrokowy z przednią częścią auta. Trzeba umieć ją sobie wyobrazić, bo z miejsca kierowcy widać jedynie drogę i to dopiero par ę metrów przed samochodem.

Podczas parkowania do najłatwiejszych nie należy też kontrolowanie, jak daleko od przeszkody znajduje się tył Toledo. Z określeniem jego położenia nie byłoby problemu, gdyby auto - jak większość vanów - kończyło się tuż za tylną szybą. Ale nie. Toledo to przecież sedan. Z tyłu auta znajduje się jeszcze coś na kształt bagażnika w samochodach trzybryłowych. Szkoda tylko, że tego czegoś w ogóle nie widać. Jedynym lekarstwem na kłopoty z oceną odległości od przeszkód wydaje się inwestycja w czujniki parkowania (1 290 zł).

Komfort resorowania Seata Toledo jest na tyle wysoki, że auto nie musi wstydzić się swoich korzeni, wspólnych z samochodami niższej klasy średniej. Rozstaw osi rodem z Golfa razem z dobrze zestrojonym zawieszeniem (z przodu na kolumnach McPhersona z wahaczami poprzecznymi, z tyłu z wykorzystaniem osi wielowahaczowej) zapewniają dobre tłumienie nierówności. Mimo że od zderzaka do zderzaka Toledo jest dłuższe od Golfa o blisko 26 cm, jego nadwozie nie kołysze się nieprzyjemnie podczas pokonywania łagodnych nierówności. Zawieszenie dobrze radzi sobie również z trzymaniem w ryzach nadwozia w czasie szybkiej jazdy na zakrętach. Karoseria nie wychyla się na boki, a precyzyjny i bezpośredni układ kierowniczy pozwala delektować się zwinnością bądź co bądź dużego samochodu i dobrym poczuciem kontaktu kół z nawierzchnią. Szczególnie podczas jazdy krętą drogą znakomicie sprawdzają się wygodne przednie fotele z wydatnym podparciem po bokach. "Zakleszczeni" w nich kierowca i pasażer ani drgną na boki nawet wtedy, gdy na zakrętach opony już piszczą od przeciążenia.

Komfort podróżowania Seatem Toledo psują nieco zbyt natarczywe odgłosy mechaniczne, szczególnie - toczenia. Do najcichszych nie zalicza się także jednostka napędowa testowanego egzemplarza - dwulitrowy wysokoprężny silnik TDi o mocy 140 KM. Dzięki niemu, ważący 1,5 tony samochód porusza się bardzo sprawnie. Zasługa w tym także rewelacyjnej przekładni DSG o dwóch sprzęgłach, która dwie skrzynie biegów o trzech przełożeniach łączy w jedną sześciobiegową. Skomplikowane, ale działa bezbłędnie - płynnie i szybko. Do tego stopnia, że w trakcie przyspieszania trudno w ogóle nadążyć z rachowaniem biegów. Kierowca ma do wyboru dwa tryby pracy - automatyczny (zdecydowanie zalecany) lub ręczny sekwencyjny (przydatny tylko do wskazania biegu i "zablokowania" go). Ze startu zatrzymanego do prędkości 100 km/h Seat Toledo 2.0 TDi DSG przyspiesza w 9,4 s. Prędkość maksymalna auta wynosi 201 km/h.

Moment obrotowy o wartości 320 Nm silnik osiąga już przy 1750 obr/min i jest on utrzymywany do 2500 obr/min. Teoretycznie, silnik można "kręcić" do wyższych obrotów (maksymalnie 4300 obr/min), ale w praktyce mija się to z celem. Chyba że komuś nie przeszkadzają większy hałas i wyższe zużycie paliwa. Przy zwykłej jeździe, na 100 km średnio wystarcza 7,5 l oleju napędowego. Na trasie można "zejść" do 5-6 l/100 km. W mieście trzeba się liczyć ze zużyciem paliwa na poziomie 9-10 l/100 km. Niedużo, jak na samochód sporych rozmiarów, który - szczególnie po złożeniu tylnej kanapy - oferuje olbrzymią i wysoką przestrzeń bagażową o płaskiej podłodze, z bardzo wygodnym dostępem przez potężny otwór o regularnym kształcie. Zupełnie jak w sedanach.

Testowane, 140-konne Toledo równie sprawnie przyspiesza i hamuje. Zasługa w tym sporych tarcz hamulcowych; z przodu - wentylowanych. Przy zimnych hamulcach droga hamowania ze 100 km/h wynosi 40 m, natomiast po rozgrzaniu układu hamulcowego wydłuża się tylko o jeden metr. Układy - ABS i TCS należą do wyposażenia seryjnego. 

Testowana odmiana silnikowa Seata Toledo (2.0 TDi 16V) występuje tylko w jednej, droższej wersji wyposażenia - Stylance. Samochód zaopatrzony w skrzynię biegów DSG kosztuje 98 580 zł. Wersja z przekładnią mechaniczną o sześciu biegach jest tańsza o 5 000 zł. W wyposażeniu seryjnym znajdują się m.in. airbagi dla kierowcy i pasażera oraz boczne z przodu, kurtyny powietrzne, automatyczna dwustrefowa klimatyzacja, elektrycznie regulowane lusterka i szyby we wszystkich drzwiach, tempomat oraz radio z odtwarzaczem płyt CD i sterowaniem przy kierownicy.

Tekst Maciej Ziemek
Zdjęcia Tomasz Jaźwiński,
Paweł Pulak

zobacz galerię