Pierwszy wpis w testowym dzienniku z każdego auta brzmi - "pozycja do jazdy jest OK". Nie chodzi oczywiście o pozycję idealną (z nisko umieszczonym fotelem i z prawie wyprostowanymi nogami oraz z kierownicą odsadzoną mocno od deski rozdzielczej), ale o taką, która umożliwia bezpieczne i w miarę wygodne prowadzenie samochodu w mieście i na krótkich dystansach. Idealnej pozycji do jazdy próżno szukać w wielu znacznie większych i droższych autach niż maluchy Chevroleta, Citroëna, Kii i Suzuki. Byłoby miło, gdyby małe auta oferowały - zupełnie oczywistą w większych samochodach - regulację kolumny kierownicy w dwóch płaszczyznach; i pewnie prędzej niż później tak będzie, ale jeszcze nie teraz. Nawet w nowych maluchach, jak Picanto i Spark, kolumnę kierownicy można regulować tylko w płaszczyźnie góra/dół. W tym ostatnim regulacja kolumny kierownicy należy do wyposażenia seryjnego od trzeciej wersji wyposażenia wzwyż (na 5 oferowanych). W Kii jest standardowa.
W żadnym z testowanych aut na kierowcę nie czekają niemiłe niespodzianki jeśli chodzi o obsługę. Można wsiąść i od razu jechać. Picanto wygrywa tym, że całą "maszynerię", nad którą kierowca w czasie jazdy musi panować, ma na konsoli środkowej umieszczoną najwyżej. Obsługa sprzętu audio w Sparku, z dużym centralnym pokrętłem do regulacji głośności, jest nawet przyjemniejsza niż w Picanto. Niestety, pokrętła do regulacji klimatu w aucie umieszczono w Chevrolecie dość nisko - trafić w nie to żaden problem, ale trzeba robić to albo na ślepo, albo za każdym razem odrywać wzrok od drogi. W C1 najbardziej irytują - umieszczone po bokach konsoli środkowej - pokrętła, którymi ustawia się temperaturę i kierunek nawiewu powietrza. Na szczęście, nie sięga się do nich zbyt często. Obrotowe pokrętła w Alto znajdują się tam gdzie trzeba, ale gdyby były większe i miały inny kształt, ich obsługa byłaby łatwiejsza.
/ 
- oferowane na życzenie, b.d. - brak danych
