Używane auto dla studenta

Honda Concerto - Marzenie kontra proza
Marzenie Adama to Honda Concerto, rocznik 1993. To była miłość od pierwszego wejrzenia, a dużą rolę odegrał zbieg okoliczności, bo zaczęło się od... Saaba 900. Marzenie przegrało jednak z prozą życia: „Krokodyla” zagazować nie uchodzi, a karmić i ubezpieczać dwulitrowego potworka to spore nadwyrężenie studenckiego budżetu. Dlatego Adam zwrócił się ku słynącym z niezniszczalności „japończykom”, w pierwszej kolejności zaś ku Toyocie Corolli liftback.

Nieufny wobec ofert internetowych, zaczął odwiedzać komisy i, wychodząc z niczym z kolejnego z nich, zobaczył w ostatniej chwili „tę jedyną”, choć nie była nią Toyota. Zważył wszystkie za i przeciw i odkrywszy przewagę tych pierwszych, sięgnął do kieszeni (w której były też pieniądze rodziców). Z Concerto wprawdzie taki „japończyk” jak z Baska Hiszpan, ale samochód był zadbany, pod każdym względem „akuratny”, a w komisie nie zdążył się nawet zakurzyć.

Początki związku okazały się jednak toksyczne: „Auto przerażało ogromnym jak na swój silnik apetytem – potrafi ło spalić 17 i więcej litrów gazu na 100 km. Przyczyna okazała się oczywista (niestety nie dla licznych „fachowców”, którzy szukali jej wszędzie, tylko nie tam, gdzie trzeba było) – winny był pęknięty gumowy wąż przy silniku krokowym auta”. Od tamtej pory idylla wydaje się niezakłócona – auto nie zawodzi, nie „przejada się” paliwem, oferuje przyzwoitą dynamikę i sporo miejsca.

Toyota Starlet - Zezowate szczęście
Do Maćka jego Starletka przyszła sama – wyjeżdżający za granicę krewny przekazał mu auto, nie chcąc sprzedawać go komuś obcemu. Obdarowany długo rozważał, czy stać go na własny samochód, w końcu uległ i... wykazuje się umiarkowanym entuzjazmem w kwestii swojej decyzji. „Nie chciałbym wyjść na niewdzięcznika, ale gdybym przewidział, że taki dar spadnie mi z nieba, stanąłbym gdzie indziej.” Auto, pieszczotliwie zwane „Pszczółką”, zadaje kłam mitowi o niezawodności „japończyków”.

„Do niedawna psuła się jak mleczne zęby, a mechanicy i znajomi pukają się w głowy i pytają, czemu tak uparcie w nią inwestuję. Tłumaczę, że na nic lepszego mnie nie stać, więc tak po trochu dokładam. Kilka razy prawie się poddałem i myślałem o oddaniu jej do sceny karambolu w jakimś filmie”. Do tego części są kosztowne i trudno dostępne, zużycie paliwa spore, a komfort dość umowny. Ubezpieczenie auta „prawie zabytkowego” również do najprostszych ani tanich nie należy.

Starletka odwdzięcza się dobrą widocznością we wszystkie strony (bardzo przydatne w mieście) i niepowtarzalnością – trudno znaleźć drugi taki egzemplarz z automatyczną skrzynią. Wprawdzie trzybiegowa przekładnia zapewnia dynamikę porównywalną z tempem demokratycznych przemian w Republice Konga i marnotrawi przyzwoitą formalną moc, ale za to ośmieliła Anię, żonę właściciela, do powrotu za kierownicę po długiej przerwie.

BMW Serii 3 E30 - Z internetu
Rafał podszedł do rzeczy bardziej spontanicznie. Myślał z początku o jakimś „miejskim spryciarzu” w rodzaju Corsy lub Clio, ale znudzony tego typu planktonem zwrócił się ku BMW „trójkom” z serii E30. Dysponując zarobkami z zagranicznych „saksów”, zdecydował się na wypielęgnowaną, nieskażoną przeróbkami w chałupniczym stylu, wersję 316 z końca produkcji modelu E30, realizując tym samym zapomniane marzenie jeszcze z liceum.

„Dopiero, kiedy kupiłem auto, kolega przypomniał mi, że pożądliwie oglądałem się za takimi jako uczniak i obiecywałem sobie, że takiego kupię”. Po samochód, znaleziony na internetowej aukcji i sprowadzony uprzednio z Niemiec, pojechał z Łodzi do Leszna i nim się obejrzał, wracał do domu własną, grafitową „beemką”. Zakupu żałuje jedynie w trakcie wizyt na stacji benzynowej.

Zwłaszcza że pod maską ma 100 nie byle jakich kucyków, które ochoczo wprawiają tylne koła w ruch. Poza naprawami wynikającymi z eksploatacji, Rafał musiał dokonać jednej wymiany. Próbując uniknąć kolizji z zajeżdżającym mu drogę samochodem, doszczętnie rozbił o krawężnik miskę olejową. Możemy uznać, że zachował czyste konto pod względem awarii.

zobacz galerię