Volvo V40 - święty spokój

W garażu z kompaktami klasy premium Volvo V40 parkuje od 2012 roku i po pięciu latach doczekało się niewielkiego face liftingu. Zmiany objęły głównie przód nadwozia – reflektory przybrały kształt podobny do tych z modeli XC90/S90, od nowa zaprojektowano osłonę chłodnicy, która ma teraz pionowe żebrowanie, większe jest także odświeżone logo. 

Wygląda na to, że V40 do czasu debiutu modelu nowej generacji bez wysiłku obroni się bardzo oryginalną stylizacją. Za to myszką trąci, szczególnie w porównaniu z systemami multimedialnymi większych modeli Volvo, rozbudowany panel przypominający klawiaturę telefonu oraz stosunkowo niewielki ekran, którego obsługa wymaga chwili przyzwyczajenia. 

Trudno w kabinie V40 znaleźć materiały choćby tylko przeciętnej jakości – góra deski rozdzielczej przyjemnie się ugina, jeśli naciśniemy ją palcem, skóra sprawia wrażenie wysokogatunkowej, a już po chwili przebywania we wnętrzu zauważa się ogólną, bardzo wysoką jakość montażu. Wrażenie solidności wykonania potęguje też cichy odgłos zamykanych drzwi. W kabinie brakuje jednak większej liczby schowków – szczególnie takiego na telefon. 

Najwyższą ocenę dostają fotele Volvo, które są niezwykle wygodne, a ich twórcy powinni uczyć innych, jak należy projektować fotele samochodowe. Siedząc w V40 człowiek czuje się jakby był otulony pluszowym kokonem. Równie wysokie noty przyznajemy systemowi oświetlenia Full Led ze skrętnymi reflektorami, za który w wersji Inscription trzeba zapłacić 2 480 zł (w pozostałych odmianach – 6 890 zł). Zasięg świateł mijania jest bardzo duży, drogę oświetlają równomiernie, a granica między światłem i cieniem jest łagodna, nie ostra. 

Do stoickiej natury V40 bardzo pasuje 190-konny dwulitrowy diesel, który zachwyca przede wszystkim potężną, ale nie gwałtowną siłą. Maksymalny moment obrotowy wynosi 400 Nm i jest dostępny w przedziale od 1750 do 2500 obr/min, co bardzo sprzyja temu, żeby skrzynia szybko zmieniała biegi, a silnik jak najczęściej korzystał z niskich obrotów. 

W razie potrzeby Volvo V40 potrafi wystrzelić do przodu, trzeba jednak wtedy pamiętać o mocnym trzymaniu kierownicy – po pierwsze, dlatego, że przednia oś nie do końca radzi sobie z przeniesieniem ogromnej siły na asfalt, a po drugie, przednie koła, ze względu na rozmiar, czasami myszkują w koleinach. 

Bardzo umiarkowane okazuje się zużycie paliwa przez silnik D4 – średnio waha się ono od 6 do 7 litrów na sto kilometrów. Dobre wyciszenie kabiny pasażerskiej potwierdza (szczególnie podczas jazdy z wyższą prędkością), że Volvo V40 to samochód dla tych, którzy szukają po prostu świętego spokoju.

Obsługa instrumentarium pełnego przycisków wymaga przyzwyczajenia, ale w gruncie rzeczy okazuje się wygodna

Kierownica jest jak z auta o rozmiar większego; materiały w kabinie tylko bardzo dobrej jakości

19-calowe obręcze świetnie się prezentują, ale źle wpływają na komfort i średnicę zawracania (12 m!)

Wznosząca się ku tyłowi linia okien i światła na słupkach – tył pozostał niemal bez zmian; inaczej niż u niektórych rywali końcówki wydechu nie są imitacją