No i po Dakarze

Dakarowy teatr tym razem nie był ogromny. Po różnych kłótniach i sporach z krajami tranzytowymi - Argentyną, Boliwią i Chile, na temat kto komu ma płacić, nie dogadano porozumienia i te trzy państwa nie wpuściły Dakaru. Pozbawieni pochodzących od tych krajów zupełnie niezłych pieniędzy francuscy organizatorzy w desperacji dogadali się tylko z Peru. Mając ograniczone środki trzeba było wymyślić "tani rajd".

Owszem wymyślono. Na obszarze dziesiątki razy mniejszym, niż onegdaj na Saharze, startując i finiszując w Limie powymyślano rożne nienachalnie długie pętelki po skądinąd całkiem ładnych, choć monotonnych wydmach blisko Limy. I bardzo skrócono całość imprezy - zamiast uświęconego minimum dwóch tygodni (onegdaj 3 tygodnie) trasa miała tylko 10 etapów. Głosy starych dakarowców nie nadają się do cytowania. Meta w czwartek (dawniej zawsze w weekend, przy milionowej publice) to już obelga dla marketingu tej imprezy. I nowych sponsorów od tego nie przybędzie.

Spodziewano się, że skrócona trasa będzie sprzyjała przygotowanym przez zespół BMW Mini nowym, ale nie do końca sprawdzonym buggy, zwłaszcza że posadzeni w nich arcymistrzowie Sainz i Peterhansel już samymi nazwiskami powinni odstraszyć i wszelkiej nadziei pozbawić konkurencję. Ale Dakar rządzi się swoimi prawami i nie zawsze ulega magii wielkich nazwisk. Ani Sainz, ani Peterhansel rajdu nie wygrali.

Orlen

Głównym aktorem okazał się arabski król pustyni (same wydmy mu pasowały) szejk Kataru Nasser Al Attiyah w solidnej, klasycznej (4x4) chociaż nie najszybszej Toyocie. Nasser dominował wyraźnie - prawie teatr jednego aktora. Drugie na mecie było Mini, ale nie to nowe i rewelacyjne, ale starsze i zmęczone 4x4 prowadzone przez aktora raczej drugoplanowego - Romę. Trzeci był wielki Sebastien Loeb w też nienowym, postfabrycznym, prywatnie wystawionym Peugeocie. Czwarty, tuż za Loebem i po wspaniałej z nim walce, nasz wspomagany przez Orlen Kuba Przygoński w klasycznym Mini 4x4. Od niepamiętnych czasów nikt tak młody jak Kuba aż tak nie namieszał w czołówce Dakaru. Wielki wynik. Osiągnięty samotnie, bo przecież Kuba nie ma w fabryce etatu i nie ma na trasie swojego stałego pomagiera. Pamiętać też trzeba, że cały klub wielkich mistrzów wchodzi w wiek emerytalny, więc za parę lat możemy liczyć na mocne polskie akcenty.

Dobrze, choć z przygodami, wystąpiły inne polskie załogi. Świetnie pojechali debiutujący Aron Domżała - Maciej Marton (Toyota). Nie dotarli do mety, bo wpakowali się w tak niedostępne i nienawracalne miejsce, że wydobycie auta (sprawnego!) trwało dwie... doby! Oczywiście rajd nie czekał. Ich ojcowie, startujący malutkim Polarisem, pomimo świetnej jazdy nie osiągnęli mety z powodu awarii pojazdu.

Dobrą jazdą popisał się w litewsko-polskiej załodze Sebastian Rozwadowski. Dotarli aż do pierwszej dziesiątki, ale na finiszu, po 10 dniach jazdy przegrali to 10. miejsce o... 5 sekund! Pod nieobecność polskiego arcyquadowca Rafała Sonika świetne 6. miejsce zajął w tej kategorii młody Kamil Wiśniewski. W kategorii motocykli nie mamy na razie dojrzałych zawodników, ale w Orlenie prace od podstaw z młodymi kierowcami prowadzone przez nasze legendy Jacka Czachora i Marka Dąbrowskiego zaczynają przynosić efekty. Wysłani z Orlenu na Dakar dwaj młodzieżowcy - Adam Tomiczek i Maciej Giemza (obaj KTM 450) - pokazali całkiem niezły poziom. W dobrym tempie jechali blisko czołówki. Ostatecznie Adam dotarł do mety na 16. miejscu, a podobnie jadącego Macieja wykluczyła awaria motocykla. Wszystko wskazuje na to, że z obu tych chłopaków już niedługo będzie dużo dakarowej pociechy.

Red Bull

W uwielbianej przez kibiców kategorii ogromnych ciężarówek cały świat czekał na kolejny etap wieloletniej wojny Kamaz - Iveco. Ostatnio doszedł trzeci faworyt, białoruski MAZ. Reszta świata nie nadąża (na nazwy wielkich koncernów, które nie potrafią dorównać Rosjanom lepiej spuścić zasłonę milczenia). Polska w kategorii ciężarówek już od dawna jest nieobecna. Jedyny polski akcent to w holenderskim zespole Iveco główny mechanik, uczestniczący bezpośrednio w rajdzie załogant w aucie lidera teamu Gerarda de Rooya, Darek Rodewald. W tym roku minimalnie szybsi i to podwójnie, byli Rosjanie. Darek wraca z beduinem brązowym.

Red Bull

Co będzie za rok nie wiadomo. Oparta na chytrości i chciwości głupia niepotrzebna wojna organizatora z krajami tranzytowymi na razie nie zmierza do rozejmu i skutkuje stugębną plotką (bez dementi organizatora!), że może jednak wrócić do korzeni i rajd nazywający się Dakar, powinien mieć coś wspólnego z Dakarem, a więc jeździć po Afryce i Saharze (oczywiście "francuskiej Saharze", jak do dziś nazywa ten region francuski organizator), a nie po jakiejś trzy razy droższej Ameryce, gdzie ludzie nie mówią po francusku (!) i trzeba się zniżać do pomocy hiszpańskich tłumaczy. Nowy Dakar w Dakarze? To byłaby sensacja