W mistrzostwach Polski całoroczna walka o punkty, szarfy i tytuły trochę zabija to, co w rajdach najpiękniejsze - wielką wspólną zabawę i wielkie radosne widowisko. Na szczęście na koniec roku - już "po wszystkim" - odbywa się jeden rajd zupełnie inny. Rajd legenda. Rajd tylko dla orłów. Wyłącznie dla mistrzów. Fantastyczna tradycja dopuszczająca do wielkiego widowiska tylko wielkich kierowców. Niestety, ten właśnie element omszałej historii ostatnio zupełnie zbeszczeszczono i obecnie Barbórkę może posiąść każdy. Po prostu za pieniądze. Każdy kawiarniany macho, który potem będzie szpanował, że był na jednej liście startowej z Kuzajem i Sołowowem. Zresztą, na liście koszmarnie zrobionej pod względem tradycji, sportowego marketingu i zwykłej ludzkiej uczciwości. Na całym świecie lista zgłoszeń szeregowana jest "od najlepszych". Bo to oni są magnesem dla kibiców i mediów. I sponsorów! U nas nawet ten odwieczny zwyczaj okaleczono barbarzyńsko. A szkoda. Bo Barbórka to rajd wielki. Pomimo tego, że mały.
Trasa od lat jest "humorystyczna". W środku wielkomiejskiej, betonowej Warszawy zlokalizowane są bardzo krótkie, "zabawowe" odcinki specjalne. A nawet nie odcinki, ale "kręciołki", które da się przejechać w bardzo krótkim czasie. Ale te niepoważne próby są bardzo poważne. I wbrew pozorom - trudne. Tu nie ma miejsca i czasu na błędy. Łączny czas jest tak krótki, że nie ma kiedy tego odrobić. Ostatnio prób jest zaledwie pięć - dwa "niby-wyścigi" na pozostałościach lotniska na Bemowie oraz pojedyncze przejazdy w Cytadeli i w FSO. A potem wieczorem, w ciemnościach, wielki finał na ul. Karowej - najbardziej rajdowej ulicy na świecie. W tym roku z kłopotami, bo ta zabytkowa ulica jest w poważnym remoncie, ale próbę wydłużono (na skróconej trasie! - wielkie brawa dla organizatorów) i przy sztucznym świetle, specjalnie ustawionych trybunach oraz wyśmienitej frekwencji publiczności odbyło się rewelacyjne widowisko (mam nadziej ę, że "figura obowiązkowa z potrójną beczką" pozostanie na zawsze).
